قرآن، نماد حیات معقول - صفحه 37

بیان دستورات حیات‌بخش زندگى و عوامل بازدارنده حیات معقول، در قرآن مجید است.

آفریننده داناى حیات با این عظمت ابعاد و حقایق، بدون نیاز به آن و بدون کمترین انتظار سود از آن همه دستورات مربوط به تکامل و به ثمر رسانیدن شخصیت آدمى در این حیات، آنها را نیز براى بندگانش عنایت فرموده است.

این سخن جاى تردید نیست، ولى آنچه‌که باید مورد دقت قرار بگیرد، این است که باید بفهمیم راه شناخت این دستوراتِ منتهى به رشد نهایى و بازدارنده از آلودگى چیست؟ این راه در آغاز سوره مبارکه بقره، چنین بیان شده است: «هُدىً لِلْمُتَّقِینَ» یعنى این کتاب الهى، هدایت‌کننده و به ثمر رساننده شخصیت انسانى است که شخصیت خود را یافته و رساندن آن را به ثمر حقیقىِ خویش در گذرگاه ابدیت درک کرده و لزوم نگهدارى و صیانت آن را از آلودگی‌ها به‌طور جدّى دریافته باشد. معناى این اصل چنین است که اگر براى کسى هویّت شخصیت مطرح نباشد، تقوا براى او مفهوم نیست و براى چنین شخصى، نه حجت‌های درونى مانند عقل و قلب به درد می‌خورد و نه حجت‌های برونى مانند پیامبران و کتب الهى که براى آنان نازل شده است.

صفحه 37